Sztuka Bokuseki rozwijała się równolegle z rozprzestrzenianiem się zen buddyzmu w Japonii. Zen, z jego naciskiem na medytację (zazen) i bezpośrednie doświadczenie, wpłynął na kaligrafię, która stała się formą wyrażania spontanicznego i głęboko duchowego stanu umysłu. Mistrzowie zen używali kaligrafii jako narzędzia nauczania i przekazywania swoich intuicji duchowych. Wśród najbardziej znanych mistrzów Bokuseki można wymienić takich mnichów jak Ikkyū Sōjun (一休宗純), Hakuin Ekaku (白隠慧鶴) czy Ryokan Taigu (良寛大愚). Ich prace są cenione za ekspresję i duchową głębię.

Bokuseki charakteryzuje się prostotą i surowością. Używane są duże, szerokie pociągnięcia pędzlem, które mają oddać spontaniczność i naturalność. Często widoczne są ślady pędzla i zmienne natężenie tuszu, co nadaje każdej pracy unikalny charakter. Prace te są często bardziej ekspresyjne i mniej formalne niż inne style japońskiej kaligrafii. Dla mistrzów zen, kaligrafia Bokuseki była formą praktyki duchowej. Proces tworzenia kaligrafii miał na celu odzwierciedlenie stanu umysłu kaligrafa w momencie pisania. Idealna praca Bokuseki jest postrzegana jako spontaniczna i autentyczna, odzwierciedlająca wewnętrzny spokój i koncentrację.

Współcześnie sztuka japońskiej kaligrafii jest nadal praktykowane i cenione zarówno w Japonii, jak i na całym świecie. Wystawy prac mistrzów zen są organizowane regularnie, a wielu współczesnych artystów i praktykujących zen kontynuuje tradycję tej unikalnej formy kaligrafii. Bokuseki Shodo Harady Roshi pozostaje żywym świadectwem duchowej i artystycznej głębi buddyzmu zen, inspirując kolejne pokolenia poszukiwaczy duchowych i miłośników sztuki.